Numan Demir – Buram Buram İnegöl Şiiri

AY pırıl pırıl ışık kokuyor
İçimde loş bir mevsim
Layık olabildik mi acaba İnegöl’üme?
Esmanın tecelli olduğu bu şehre layık olabildik mi?

İnsan denen varlıklar, burada dört mevsim medeniyeti tadıyor
Çabasızca farkındalıklarından habersiz
İmgelemime ev sahipliği yapan bu şehir
Ninnilerle kıpırtısız koynunu açıyor bana
Dolanıp durduğum pusulasız imgelemimde
Emanet ediniyor bu insanlaşmış şehir

Ay gökte yeşil yeşil bana bakıyor
İnegöl’ümü betonlaştırmışlar, beton kokanlar
Lime lime piyasa kokuyor insanlar
Endişesi bir İnegöl’ümü bir de beni sarsıyor

İnsanlar pervasızca duygularını tüketmekte
Lime lime İnegöl’üm kışın soğuğunda erimekte

İniyor arştan yere yağmur katreleri
Çarşıda insanlar ter kokuyor, camekân sevdasında
İniyor gözlerimden yere yağmur katreleri
Nedenleri niçinleri soruyorum duvarlara
Duvarlar anlıyor beni, bir de İnegöl
Endişemin orucunda bir ben ağlıyorum bir İnegöl

İnsanlar israfça duygularını satmakta
Lime lime İnegöl’üm yazın sıcağında donmakta

Olsun, İnegöl’üm yeter bana
Lambadan çıkan bir ışık süzmesiydi avucuma
Medeniyetin yoğrulduğu ilçe şehrinde
Avucuma sığmıyordu gezegenler
Zakkumlaşmış vücuduma ancak yetiyordu bu yer